چشم ، سوي مدينه ، دل به بقيع
با حسن لحظه لحظه هم سخن است
صفر است و دم حسينيون
همه جا ناله ي حسن حسن است
شهادت امام حسن مجتبی تسلیت باد

________________________________________________________________


بغض تنهایی و غربتی که دارد دامنگیر دنیا می شود، گریبانت را می فشارد. پیراهن دلتنگی ات را بر غربت دنیا می پوشانی. نزدیک ترین همسایه حرف هایت، کاسه ای زهر تعارف می کند. پیراهن سفیدت، باغچه گل سرخ می شود، لخته های جگر خونت گل می کنند تا تو پرواز را آغاز کنی.

________________________________________________________________


پرنده تنهای امامت! کلمات، کبودی گلوی گرامی ات می شوند تا غربت تو را بسرایند.

________________________________________________________________


مدینه این شب ها، قلبِ غم زده عالم است. چشم دل که بگشایی، خاکستر مرگ بر سر و روی مردمانش می پاشد و در داغ هجران محبوب، روی غمزده احساس را می خراشد.

________________________________________________________________


کاش مثنوی غربتش را ورق بزنی تا تو را هم راز سینه ای کند که هرگاه در فراق رسول خدا صلی الله علیه و آله ، در تنگنای پرآشوب روزگار محبوس می ماند، عطر یار سفر کرده را از شمیم بهشتی پاره جانش حسن علیه السلام می بویید!

________________________________________________________________


بارها از دریچه چشمان غفلت زده مردمش دیده بود که پیامبر، دو ریحانه آسمانی اش را بر روی پاهای معراج رفته اش می نشاند و لبان مبارک خود را بر غنچه لب هایشان می گذاشت؛ گویی که گل های بهشت خدا را می بوید و می بوسد.

________________________________________________________________


اگر دل به داغ های سینه اش داده ای، می دانی که در پاره های جگر کدام شقایق دل سوخته اش متحیر مانده و شادابی و شکوه روزهای حضور پیامبر را به تنهایی و بی کسی کدام فرزند غریب او وا داده است.

________________________________________________________________


امشب، رد اشک ها را که بگیری، تو را یکسره تا سال های پربهاری خواهد برد که پاره تن زهرا و علی علیه السلام ، بر پشت دو تا شده اشرف عالمیان در محراب عبادت، می نشست و خدا می داند که سجده پیامبرش، به جهت آن طولانی می شد که مبادا دردانه اهل آسمان آزرده گردد.

________________________________________________________________


امشب، پلک های مدینه تا صبح، میزبان سپیدی بال های روشن ملائک است؛ خیل فرشتگانی که آمده اند، تک ستاره جوانان بهشت را بر روی دستان زمین، رصد کنند.

________________________________________________________________


کریم اهل بیت! دست سخاوتت، زبانزد است. چه شب ها که انبان به دوش، چراغ خانه یتیمان را روشن می کردی.

________________________________________________________________


آغاز همه فتنه ها و ستم های نامرسوم عاشورایی، آغاز لب های عطشناک و خون های همیشه جاری کربلا، از حنجره مجتبی، از لب های به جام زهر سیراب شده او جاری شد.

________________________________________________________________


ادامه خداوند بر روی زمین، خورشید لایزال مهر که خار چشم های شب پرستان بود، پس از عمری صبر و بردباری، سرانجام به زخم افعی گرفتار شد. وقتی پاره های جگر مجتبی از حنجر همیشه صبورش فوران کرد و آتشفشان شد و در تشت فرو ریخت، خون دل آل محمد صلی الله علیه و آله ، در آن پاره پاره های معصوم، موج می زد و آغاز کربلا در آن خون مظلوم نطفه می بست.

________________________________________________________________


حسن بن علی علیه السلام ، وارث تمام آن اقیانوس دانشی بود که در سینه امیرالمؤمنین، علی علیه السلام ، موج می زد. به کریم اهل بیت شهرت داشت و همیشه سفره اکرام و اطعام او، به روی نیازمندان گسترده بود.

________________________________________________________________


آفتاب نیمه شب ها! آنقدر سخاوت داشتی که چنین فرمودی: «آنچه را که از امور دنیا طلب کردی و به دست نیاوردی، چنان انگار که به آن هرگز فکر نکرده ای».

________________________________________________________________


کدام کلمه می تواند این همه دل بریدن از دنیا را وصف کند؟! مگر غیر از تو کسی می تواند چنین از دنیا دل ببرد؟! دل می کنی از دنیا؛ همان گونه که از سربازان بی وفایت...

________________________________________________________________


زخم می خوری و مهربانی تعارف می کنی. کاش همه چشم های جهان یاری ام می کردند تا شاید بتوانم ثانیه ای از تنهایی ات را به صلح نامه ای که امضا کردی، بگریم.

________________________________________________________________


بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران/کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

________________________________________________________________
   

نام تو که می آید، قلم ها بغض می کنند و گلوی کلمات کبود می شود. نام تو را تنها با غربتی سرخ می توان بر این صفحه های سفید نوشت.

________________________________________________________________


بعد از سی سال خانه نشینی علی علیه السلام که با خار در گلو، سلام های بی جواب و ناله های مخفیانه در چاه سپری شد، برایم بسیار سخت است که ببینم تو نیز عبای تنهایی بر سر کشیدی و بغض فروخورده ات را با خون جگر، بر طشت می ریزی.

________________________________________________________________


غبار کورکننده شایعات سیاه امویان، هوای شام را آلوده بود. در روزگار اقتدار پوشالی حکومت آل سفیان، بذر کینه خاندان علی علیه السلام چنان در قلب های مردم کاشته می شد که در پس زمینه افکار فریب خورده گروهی از مردم، با هیچ خاندانی به اندازه آل پاک علی علیه السلام دشمنی نکرد.

________________________________________________________________


نوشتن با کلمات خیس سخت است؛ کلماتی که تکان گریه، لبریزشان کرده است، کلماتی که تاب زندگی کردن بعد از تو را ندارند. با این همه کلمه، نمی توان تو را نوشت. نمی توانم از سیره پیامبروار تو بنویسم.

________________________________________________________________


خداحافظ ای پدر سخاوت، ای سید جوانان بهشت!

________________________________________________________________


تو، امید دست های خالی بودی؛ امید پدرانی که می دانستند تا تو هستی، طعم گس شرمندگی را نخواهد چشید.

________________________________________________________________


سید کریمان! خوان کرمت، همیشه مهیای پذیرایی بود؛ حتی برای جعده، دختر ناخلف اشعث بن قیس؛ شیطانی که آتش خدا را به بهای صد هزار درهم، از بازار معاویه خرید.

________________________________________________________________


زمانه، چشم دیدن آن مهر آرام را نداشت که این چنین، به کشتن آن چراغ حقیقت کمر بست.

________________________________________________________________


جلوه از نور خدا دارد حسن
مصطفي را مقتدا دارد حسن

در طريق عشق و عرفان ياوري
چون علي شير خدا دارد حسن

مادري چون فاطمه خيرالنساء
هم‌نفس با کبريان دارد حسن

او نخستين غنچه ياس نبي
عطر خوش از مصطفي دارد حسن

در مرامش خلق و خوي مرتضي
پنجه مشکل‌گشا دارد حسن

چون کريم اهل‌بيت است آن جناب
التفاتي سوي ما دارد حسن

در رکابش صدهزاران جان‌نثار
يک جهان تحت لوا دارد حسن

طلعت رويش بود رشک قمر
اين صفا را از خدا دارد حسن

همسري نامهربان و کينه‌توز
دشمني ديرآشنا دارد حسن

زهر کين او را جگر آرد برون
در برش طشت بلا دارد حسن

اين بلا را از جفاي آشنا
مرغ جانش ناروا دارد حسن

از غم و داغ جگرسوزش چنين
عالمي را در عزا دارد حسن

نغمه‌خواني در عزايش روز و شب
غرق ماتم چون «وفا» دارد حسن