پیراهنی از زخم، به تن دوخته است
این رسم، ز حضرت غم آموخته است
ای سـرو تمــاشاییِ ایــمان، عبـاس!
دل، شعله به شعله، در غمت سوخته است

________________________________________________________________


مردي كه اهل خيمه را سيراب مي خواست
خود را از تاب تشنگي بيتاب مي خواست
آمد سراغ شط وليكن تشنه برگشت
مردي كه حتي خصم را سيراب مي خواست
با مشك خالي امتحان دجله مي كرد
دريا تماشا كن كه از شط آب مي خواست

________________________________________________________________


با مشک تو رودخانه تطهير شده
روياي قشنگ آب تعبير شده
تا مشت به مشت آب برمي داري
در دست تو قرص ماه تکثير شده

________________________________________________________________


مشک برداشت که سيراب کند دريا را
رفت تا تشنگي اش آب کند دريا را
آب روشن شد و عکس قمر افتاد در آب
ماه مي خواست که مهتاب کند دريا را

________________________________________________________________


از پا حسين افتاد و ما برپاي بوديم
زينب اسيري رفت و ما بر جاي بوديم
از دست ما بر ريگ صحرا نطع كردند
دست علمدار خدا را قطع كردند

________________________________________________________________


بخوان، سرود پريدن بخوان، پري باقيست
هنوز بين شماها کبوتري باقيست
اگر چه روح علمدار پر کشيد اما
ميان دشت علمدار ديگري باقيست

________________________________________________________________


کربلا لبریز عطر یاس شد / نوبت جانبازی عباس شد
کاش بودیم آن زمان کاری کنیم / از تو و طفلان تو یاری کنیم
کاش ما هم کربلایی می شدیم / در رکاب تو فدایی می شدیم

________________________________________________________________


آن شب عطر نينوا از ياس بود
پاسبان خيمه ها عباس بود

________________________________________________________________


عباس لوای هفت افراشته است / وین راز به خون خویش بنگاشته است
او پرچم انقلاب عاشورا را / با دست بریده اش بپا داشته است

________________________________________________________________


هرچه دارم همه از کرم عباس است / خلقت جنت حق لطف کم عباس است
نور بر شمس و قمر ماه بی هاشم داد / عرش یک ذره ز خاک قدم عباس است

________________________________________________________________


دلم مست و لبم مست و سرم مست / بخون اي دل که صبرم رفته از دست
بخون اي دل محرم اومد از راه / بخون اجر تو با عباس بي دست

________________________________________________________________


اى شير دلير كربلا عباس / سقاى شهيد  نينوا عباس
جانبازی تو زبانزد عالم / اى اسوه ایثار و وفا عباس
دشمن ز شجاعت تو مى لرزيد / آرامش اهل خيمه ها عباس      
در راه حسين جان فدا كردى / اى جان جهان تو را فدا عباس

________________________________________________________________


گویند که در روز قیامت علمدار شفاعت زهراست / علم فاطمه دست قلم عباس است.

________________________________________________________________


عباس يعني با شهيدان همنوازي
عباس يعني نيستان تکنوازي
عباس يعني رنگ سرخ پرچم عشق
عباس يعني مسير سبز پر پيچ و خم عشق

________________________________________________________________


ای که حاجت ز حسین میطلبی دقت کن / پرچم شاه به سوی حرم عباس است
کاشف الکرب که غم از دل عالم ببرد / لب خشکیده شش ماهه غم عباس است
بر روی قوس فلک جلوه خونگاه غروب / زخم شمشیر به ابروی خم عباس است
________________________________________________________________اس ام اس شهادت حضرت علی اکبر (ع)

---

حضرت علي اكبر (ع) فرزند ابي عبدالله الحسين(ع) بنا به روايتي در يازدهم شعبان،سال 43 قمري در مدينه منوره ديده به جهان گشود. پدر گرامي اش امام حسين بن علي بن ابي طالب (ع) و مادر محترمه اش ليلي بنت ابي مرّه بن عروه بن مسعود ثقفي است.او از طايفه خوش نام و شريف بني هاشم بود . و به بزرگاني چون پيامبر اسلام(ص)، حضرت فاطمه زهرا(س)، امير مؤمنان علي بن ابي طالب(ع) و امام حسين (ع) نسبت دارد.
ابوالفرج اصفهاني از مغيره روايت كرد: روزي معاويه بن ابي سفيان به اطرافيان و هم نشينان خود گفت: به نظر شما سزاوارترين و شايسته ترين فرد امت به امر خلافت كيست؟ اطرافيان گفتند: جز تو كسي را سزاوارتر به امر خلافت نمي شناسيم! معاويه گفت: اين چنين نيست.
بلكه سزاوارترين فرد براي خلافت، علي بن الحسين(ع)است كه جدّش رسول خدا(ص) مي باشد و در وي شجاعت و دليري بني هاشم، سخاوت بني اميه و فخر و فخامت ثفيف تبلور يافته  است.
نقل است روزي علي اكبر(ع) به نزد والي مدينه رفته  و از طرف پدر بزرگوارشان پيغامي را خطاب به او ميبرد، در آخر والي مدينه از علي اكبرسئوال كرد نام تو چيست؟ فرمود: علي سئوال نمود نام برادرت؟ فرمود: علي آن شخص عصباني شد، و چند بار گفت: علي، علي، علي، « ما يُريدُ اَبُوك؟ » پدرت چه مي خواهد، همه اش نام فرزندان را علي مي گذارد، اين پيغام را علي اكبر(ع) نزد اباعبدالله الحسين (ع) برد، ايشان فرمود : والله اگر پروردگار دهها فرزند پسر به  من عنايت كند نام همه ي آنها را علي مي گذارم و اگر دهها فرزند دختر به من عطا، نمايد نام همه ي آنها را نيز فاطمه مي گذارم.
 درباره شخصيت علي اكبر(ع) گفته شد، كه وي جواني خوش چهره، زيبا، خوش زبان و دلير بود و از جهت سيرت و خلق و خوي و صباحت رخسار، شبيه ترين مردم به پيامبر اكرم(ص) بود و شجاعت و رزمندگي را از جدش علي ابن ابي طالب (ع) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود. در روايتي به نقل از شيخ جعفر شوشتري در كتاب خصائص الحسينيه آمده است: اباعبدالله الحسين هنگامي كه علي اكبر را به ميدان مي فرستاد، به لشگر خطاب كرد و فرمود:« يا قوم، هولاءِ  قد برز عليهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله....... اي قوم، شما شاهد باشيد، پسري را به ميدان مي فرستم، كه شبيه ترين مردم از نظر خلق و خوي و منطق به رسول الله (ص) است بدانيد هر زمان ما دلمان براي رسول الله(ص) تنگ مي شد نگاه به وجه اين پسر مي كرديم.
بنا به نقل ابوالفرج اصفهاني، آن حضرت درعصر خلافت عثمان بن عفان (سومين خليفه راشدين) ديده به جهان گشود.اين قول مبتني بر اين است كه وي به هنگام شهادت بيست و پنج ساله بود. در برخي روايات هم سن ايشان را 28 ساله ذكر كرده اند، وي در مكتب جدش امام علي بن ابي طالب (ع) و در دامن مهرانگيز  پدرش امام حسين(ع) در مدينه و كوفه تربيت و رشد و كمال يافت.
امام حسين (ع) در تربيت وي و آموزش  قرآن ومعارف اسلامي و اطلاعات سياسي و اجتماعي به آن جناب تلاش بليغي به عمل آورد و از وي يك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتي همگان، از جمله دشمنانشان را بر انگيخت.
به هر روي علي اكبر(ع) در ماجراي عاشورا حضور فعال داشت و در تمام حالات در كنار پدرش امام حسين(ع)بود و با دشمنانش به سختي مبارزه مي كرد. شيخ جعفر شوشتري در خصائص نقل مي كند: هنگامي كه اباعبد الله الحسين عليه السلام در كاروان خود حركت به سمت كربلا مي كرد، حالتي به حضرت(ع) دست داد بنام نوميه و در آن حالت مكاشفه اي براي حضرت(ع) رخ داد، از آن حالت كه خارج شد استرجاع كرد: و فرمود: «انا لله و انا اليه راجعون » علي اكبر(ع) در كنار پدر بود، و مي دانست امام بيهوده كلامي را به زبان نمي راند، سئوال نمود، پدرجان چرا استرجاع فرمودي؟: حضرت بلادرنگ فرمود: الان ديدم اين كاروان مي رود به سمت قتلگاه و مرگ درانتظار ماست، علي اكبر(ع) سئوال نمود: پدر جان مگر ما بر حق نيستيم؟ حضرت فرمود: آري ما بر حق هستيم. علي اكبر (ع) عرضه داشت: پس از مرگ باكي نداريم،
گفتني است، با اين كه حضرت علي اكبر(ع) به سه طايفه معروف عرب پيوند و خويشاوندي داشته است، با اين حال در روز عاشورا و به هنگام نبرد با سپاهيان يزيد، هيچ اشاره اي به انتسابش به بني اميه و ثفيف نكرد، بلكه هاشمي بدون و انتساب به اهل بيت(ع) را افتخار خويش دانست و در رجزي چنين سرود:

أنا عَلي بن الحسين بن عَلي نحن  بيت الله آولي يا لنبيّ
أضربكَم با لسّيف حتّي يَنثني ضَربَ غُلامٍ هاشميّ عَلَويّ
وَ لا يَزالُ الْيَومَ اَحْمي عَن أبي تَاللهِ لا يَحكُمُ فينا ابنُ الدّعي

وي نخستين شهيد بني هاشم در روز عاشورا بود و در زيارت شهداي معروفه نيز آمده است:السَّلامُ عليكَ يا اوّل قتيل مِن نَسل خَيْر سليل. علي اكبر(ع) درنبرد روز عاشورا دويست تن از سپاه عمر سعد را در دو مرحله به هلاكت رسانيد و سرانجاممرّه بن منقذ عبدي بر فرق مباركش ضربتي زد و او را به شدت زخمي نمود. آن گاه ساير دشمنان، جرأت و جسارت پيدا كرده  و به آن حضرت هجوم آوردند و وي را آماج تيغ شمشير و نوك نيزه ها نمودند و مظلومانه به شهادتش رسانيدند.
امام حسين(ع) در شهادتش بسيار اندوهناك و متأثر گرديد و در فراقش فراوان گريست و هنگامي كه سر خونين اش را در بغل گرفت، فرمود:ولدي علي عَلَي الدّنيا بعدك العفا (فرزندم علي ،ديگر بعد از تو اف بر اين دنيا
در مورد سنّ شريف وي به هنگام شهادت، اختلاف است. برخي مي گويند هجده ساله، برخي مي گويند نوزده ساله  و عده اي هم مي گويند بيست و پنج ساله بود.اما از اين كه وي از امام زين العابدين(ع)، فرزند ديگر امام حسين(ع) بزرگتر يا كوچك تر بود، اتفاقي ميان مورخان و سيره نگاران نيست. روايتي از امام زين العابدين(ع) نقل شده كه دلالت دارد بر اين كه وي از جهت سن كوچك تر از علي اكبر(ع) بود. آن حضرت فرمود: كان لي اخ يقال له عليّ اكبر منّي قتله الناس ...
مقبره حضرت علي اكبر عليه السلام  در كربلاي معلي پايين پاي اباعبدالله الحسين عليه السلام است و در سلام زيارت عاشورا منظور از وعلي علي ابن الحسين ، آقا علي اكبر عليه السلام مي باشد.

---

قلبِ رباب چشم حسین خون شده / گلوی اصغرش چه گلگون شده

________________________________________________________________


اي اهل کوفه رحمي، اين طفل جان ندارد
خواهد که آب گويد، اما زبان ندارد
ديشب به گاهواره تا صبح دست و پا زد
امروز روي دستم ديگر توان ندارد

________________________________________________________________


در کرب و بلا ظلم و ستم حکمِ روا شد / خون بر دلِ زهرا و علی شیرِ خدا شد
تیر سه سر و پُر شده از زهر شرر بار / آن قسمت حلقوم علی اصغر ما شد

________________________________________________________________


طفل عطشان مرا خنده به رویش مزنید / تیرِ زهرین شده را زیرِ گلویش مزنید
اصغرم تشنه و بی تاب شده در بغلم / طفل بی تاب مرا ضربه به سویش مزنید
ای خدا بی خبران دل نگران است رباب / تیر بر حنجره ی طفلِ نگویش مزنید

________________________________________________________________


این فرات بی وفا تنها سراب است آب آب / نغمه ی پیوسته ی طفلِ رباب است آب آب
از برای مرغک لب تشنه ی بامِ حسین / تا قیامت جمله ی دل ها کباب است آب آب

________________________________________________________________


دنیا همه دیوانه و شیدای حسین است / مُهر همگان خاکِ کفِ پای حسین است
رمزی که شود ضامن ما در صفِ محشر / لبخند علی اصغر زیبای حسین است

________________________________________________________________


لالا لالا به طفل نیمه ساله / چه گویم ای خدا با اشک و ناله
زدی ای آب، آتش موج کم کن / فرات بی وفا آبش زلاله

________________________________________________________________


اشک
دلِ ما را نگران کرد
خونْ دلِ هر دو جهان کرد
حرمله بهرِ جفایش
تیرِ خود را به گمان کرد
دستِ صیاد از او درِّ صدف می گیرد
حرمله زیرِ گلو را چو هدف می گیرد
دلِ مولا شده پر خون
علی اصغر شده گلگون

________________________________________________________________


اصغرم خوابه یا که سیرابه / قلبِ آقایم از چه بی تابه
پشت خیمه ها اصغرم تنها / ای شه گل ها هرگز نخوابه

________________________________________________________________


می‌برمت تا که بگم علی من تشنه لبه
منتظرم توی حرم خانم رباب و زینبه
گشتی منو مهربونم خنده مزن پیش بابا
بازی نکن طفل گلم با دلِ آتیشِ بابا
غصه‌ نخور اصغر من کی می‌گه دل هراسونه
می‌رم که سیرت بکنم آب فرات فراوونه

حضرت سید الشهداء علیه السلام که می خواست به میدان جنگ برود سید بن طاووس روایت  کرد:

ای خواهر ! طفل صغیر مرا بیاور تا ودعاش نمایم!

و به روایت دیگر اهل حرم به مولای خویش عرض کردند:

ای مولای جن و انس ، از بی آبی شیر در پستان مادر علی اصغر خشکیده و از بی شیری علی اصغر نزدیک به موت است.

امام فرمود: طفل معصوم مرا بیاورید بلکه قطره ی آبی برای او تحصیل نمایم.

مادر علی اصغر  قنداقه ای آن سبط پیغمبر را به روی دست گرفته عرض کرد: ای سرور من! این طفل از صبح تا حال دو مرتبه غش کرده از بس ناخن به پستان من زده سینه ام زخم شد. طفل را وقتی به دست آن حضرت دادند امام مظلوم نگاه کردند دیدند سرخی گل رخسارش از تشنگی چون برگ خزان شده و لب یاقوتش از بی آبی، بی رنگ و خشکیده گردیده است طفل را بوسید و فرمود:«وای بر این گروه وقتی که جد تو محمد مصطفی (صلی الله علیه و آله وسلم) به ایشان دشمنی کند!» آنگاه طفل معصوم را برداشت و به میدان تشریف برد وقتی نزدیک آن قوم لعین پرسید.

حمید بن مسلم نقل می کند تصور کردیم حسین قرآن آورده تا ما را به قرآن قسم دهد وقتی مقابل سپاه ایستاد عبا را کنار زده همه دیدند حسین طفل شیرخواره اش را به روی دست گرفته و فرمود:

«ای مردم اگر به من رحم نمی کنید به این شیرخواره ترحم کنید مگر نمی بینید از شدت عطش همانند ماهی تلظی می کند».

(کنز الغرائب) شهزاده علی اصغر در آغوش پدر از عطش بی تاب بود و دیده برهم نهاده و سرش از بی حالی آویخته و سفید گلویش پیدا بود. ابا عبد الله (علیه السلام) هنوز سخنش تمام نشده بود عمر سعد رو به حرمله (لعنه الله علیه) کرد و گفت چرا پاسخ حسین را نمی دهی که:

حرمله ابن کاهل اسدی تیری رها نمود که گوش تا گوش گلوی علی اصغر را در سینه حسین برید امام دست خود را از خون گلوی علی اصغر پر کرد و به سمت آسمان پاشید.

امام باقر (علیه السلام) فرمود: «حتی یک قطره از آن خون به زمین برنگشت».

امام حسین (علیه السلام) در آن زمان فرمود:

«خدایا تو حکم نما بین ما و مردمی که ما را دعوت نمودند تا ما را یاری کنند و اکنون ما را می کشند».

در همان حال که خون حضرت علی اصغر علیه السلام را به سوی آسمان می پاشید صدایی از عالم غیب شنید که می گفت:

یا حسین علیه السلام! به ما واگذار علی اصغر علیه السلام را که دایه اش در بهشت منتظر است.

---

هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که در کنار زينب باشد
سجاد که سجاده به او دل مي بست
تدبير خدا بود که در تب باشد

________________________________________________________________


روز و شب خون دل و اشک بصر داشت / داغ هفتاد و دو لاله برجگر داشت
گه به یاد فرق اکبر گریه می کرد / گه برای حلق اصغر گریه می کرد
جای گل بر گردنش دشمن غل انداخت / بر بدن از سلسله، زخمش گل انداخت
شامیان بر اشک چشمش خنده کردند / کف زدند و داغ او را تازه کردند
مانده بر لب نغمه های دلنشینش / پاره پاره گشته قلب نازنینش

________________________________________________________________


ماتم فخرالساجدین است / عزای زین العابدین است
چراغ مدینه گردیده خاموش / در جنان فاطمه گشته سیه پوشی

________________________________________________________________


عزای جانسوز زین العابدین است / پایان عمر سیدالسّاجدین است
قدسیان گرد بقیع زمزمه دارند / فرشتگان بر قبرش سر می گذارند‏
از این جنایت جگر ما کباب است / چون که مزارش میان آفتاب است

________________________________________________________________


شهادت حق الیقین است / عزای زین العابدین است‎ ‎
این ناله ی روح الامین است / دُردانه ی حسین مظلوم‎ ‎
چهارمین امام معصوم‎ ‎ / از زهر کین گردیده مسموم

________________________________________________________________


مدینه شد کرب و بلایش/ ‎زهرا شده صاحب عزایش‎ ‎
به یاد زخم ساق پایش / مدینه می گرید ز داغش

________________________________________________________________


پدرش امام انام دین ، پسرش امام به حقّ‎ ‎مبین
‎خود او امام چهارمین، ملكش خدم، فلكش‎ ‎رهین
‎به حسب متین، به نسب وزین، حسنت جمیع‎ ‎خصاله
‎شجر كرم، ثمر ولا، پسر شهنشه‎ ‎كربلا
‎زندار الست بربّ صلا، همه در جواب بلا‎ ‎بلا
‎چو نكو بگفت، ز جان، صلّوا علیه و آله‎

________________________________________________________________


تو آن شاهى كه در بزم مناجات / خدا مى‏كرد با نامت مباهات
تو را سجاده داران مى‏شناسند / تو را سجده گزاران مى‏شناسند
تو سجادى تو سجاده نشينى / تو در زهد و ورع تنهاترينى

________________________________________________________________


در سوگ زین العابدین ، زهرا‎ ‎نشسته / تیر غم از داغش بر این دل ها‎ ‎نشسته
از دیدگان یاران، اشك جارى ز‎ ‎داغش / سوزم براى قبر بى شمع و‎ ‎چراغش
اى من فداى قبر بى نام و‎ ‎نشانت / خواهم كه تا سایم جبین بر‎ ‎آستانت
كویَش چرا بى زائر و بى سایبان‎ ‎است / قبر غریبش وعده گاه عاشقان‎ ‎است

________________________________________________________________


من فرزند حسین و زینت عبادم
شایسته ترین سجده گذارانم
من با اینهمه منزلت ز سوز دل و جان روشنگر بزم سوگوارانم
من چون لاله همیشه از جگر مى‏سوزم
چون شمع همیشه اشکبارانم من
دردا که چه آورد قضا بر سر من ایکاش نمى‏زاد مرا مادر من

________________________________________________________________


شرح غمهای مرا کس نتواند که شمارد
مثنوی های غم من صد هزاران برگ دارد
خاطرم گشته پریشان
وای امان از شام ویران
با تن تب دار وبین بانگ شور وبانگ تکبیر
آمدم از کوفه تا شام همره با کند وزنجیر
می شنیدم طعن ودشنام
کربلا تا کوفه و شام

________________________________________________________________


ای شامیان من جانشین مصطفایم / من یادگار خامس آل عبایم
منم علی بن الحسین / صدیقه را نور دو عین
با دست بسته بر روی ناقة عریان / رفتم چهل منزل بسوی شام ویران
منم علی بن الحسین / صدیقه را نور دو عین