کن عنایت بار اِلها سائل این خانه را

این منم در میزنم بگشا در کاشانه را
خدای من….

آمدم پیش تو با فرط گناهم ربّنا
لیلة القدر است و من نامه سیاهم ربّنا
خدای من….

آمدم تا بگذری از جرم بی پایان من
حیّ من    معبود من     یکتای من     یزدان من
خدای من….

نامه ی اعمال من با تباهی ها قرین
کن گذر از بنده ات حقّ امیرالمومنین
خدای من…

کن گذر از ما به حقّ ناله های حیدری
که نمی آید دگر سوز صدای حیدری
علی جانم…

مسجد کوفه بگو مولای مظلومان چه شد
حُجّت الَّه،جانِ احمد،ناطق قرآن چه شد
علی جانم….

مسجد کوفه بگو از فرق مجرح علی(ع)
پر زده از بام تن تا به خدا روح علی(ع)
علی جانم…

دو سه روزی هست مولا میهمان فاطمه(س) است
همدم سوز دل و اشک روان فاطمه(س)است

گوید ای زهرای(س) من تا که سرم بکسته شد
گرچه دست صبر عالَم از غم من بسته شد

لیک من یاد تو افتادم که پهلویت شکست
تازیانه خوردی و از کینه بازویت شکست

یاد آن روزی که دل با سوز غم آغشته شد
بین آتش بودی و محسن همانجا کشته شد

————————————————-

*بر غم عشقت آقا اسیرم                 که تو سلطانی و من فقیرم

آرزویم بُود وقت مُردن                       یا علی گویم آندم بمیرم

من بنده تو مولایی     من قطره تو دریایی     ای معنیِ آقایی

یا سیّدی یا حیدر….

*نوحه های ملائک دم تو                      ای خدای غم اعظم تو

خورده آقا گره تا قیامت                         لیلة القدر من با غم تو

ای بهترین رویایم       ای گرمی آوایم      ای سیّد و مولایم

یا سیدی یا حیدر…

*عمر تو یکسره درد و غم بود             هَمدَمت ناله و سوز سینه

لیکن آغاز این غضه هایت                    بوده از کوچه های مدینه

دل خسته و مغمومی      از حق خود محرومی     تو اولین مظلومی

یا سیدی یا حیدر…

*با ،شرار عطایت علی جان         پرتو افشان نما شمع ما را

(این/یک) شب جمعه ای جان زینب      کربلایی کن این جمع ما را

ای خاک کویت طلا      این دل شده مبتلا     کن قسمتم کربلا

آه …..کربلا کربلا…

————————————————-

  از لطف زهرا(س)علی علی ذکر لبامه

گوهر اشک محبتش نور چشامه

با نام حیدر   دل پر می گیره

سراغ کوی دلبر می گیره

 علی علی جان… علی علی جان…

*سوز غمش در دل خراب سینه زنها

پر پر شدن از خزون داغش یاسمنها

حزین به یاد غم تو زهرا(س)

غریب کوفه تویی یا مولا

          علی علی جان….علی علی جان…

*ای لَیلَةُ القَدرِ همه نام تو آقا

مرغ دلم پر می زد سر بام تو آقا

با عشق تو قلبم مُنجَلیّه

 نوای قلبم علی علیّه

علی علی جان….علی علی جان…

————————————————-

شب بود و اشک بود و علی بود و چاه بود

فریاد بی‌صدا، غم دل بود و آه بود

دیگر پس از شهادت زهرا به چشم او

صبح سفید هم‌چو دل شب سیاه بود

دانی چرا جبین علی را شکافتند؟

زیرا به چشم کوفه عدالت گناه بود

خونش نصیب دامن محراب کوفه شد

آن رهبری که کعبه بر او زادگاه بود

یک عمر از رعیت خود هم ستم کشید

اشک شبش به غربت روزش گواه بود

دستش برای مردم دنیا نمک نداشت

عدلش به چشم بی‌نگهان اشتباه بود

هم‌صحبتی نداشت که در نیمه‌های شب

حرفش به چاه بود و نگاهش به ماه بود

مولا پس از شهادت زهرا غریب شد

زهرا نه یار او که بر او یک سپاه بود

وقتی که از محاسن او می‌چکید خون

عباس را به صورت بابا نگاه بود

«میثم!» هزار حیف که پوشیده شد ز خون

رویـی کـه بهـر گمشـدگان شمـع راه بود

————————————————-

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست